بسم الله القاصم الجبارین.

سلام. امیدوارم دلتون تپنده تر از همیشه، نا آروم باشه. ناآروم برا آروم کردن دل مسلمونا. مسلمونایی که برادر و خواهرای ما حساب می شن. اونایی که نشستن و چشم انتظارن. نه اشتباه کردم. اونا ننشستن. اونا ایستادن مثل مرد. اما انگار خیلی از ماها هنوز نفهمیدیم که باید بلند بشیم و فریاد بکشیم.

یه سوال دارم...
فکر کردید این سازمانهای بین المللی تا الان چی کار کردن؟
اصلا فلسفه تشکیل اونا چی بوده و الان دارن چی کار می کنن؟
غیر از اینه که بعد جنگ جهانی برای استقرار صلح و امنیت به وجود اومدن و از لحاظ مالی توسط اعضاء تامین شدن و الان شدن ابزار دست قدرت های بزرگ برای جلو بردن اهدافشون؟
توی این مدته (علی الخصوص) ... خیلی چیزا مشخص تر شده برای اونایی که چشماشون بازه. برای اوانیی که می خوان ببینن.

حالا یه سوال دیگه...
چه لزومی داره ما و خیلی از کشورهای اسلامی دیگه که الان به وضوح شاهد عملکرد این سازمانها خلاف اساسنامه و بنیانشون هستیم عضو این سازمان ها باقی بمونیم؟
آیا این حق ملت ما و ملت های مسلمان نیست که حداقل این سازمان ها رو به رسمیت نشناسیم؟
آیا نباید با بزرگ تر کردن سازمان کنفرانس اسلامی. و بیرون آمدن از سازمان ملل. و ترقیب بقیه کشورهای مظلوم به این کار حداقل قالب ها رو بشکنیم؟

آیا وقت اون نیست که یه کاری کنیم که دیگه باطل در قالب حق خودش رو پنهون نکنه؟

فکر کنم این مسئله حالا حالاها جای مطرح شدن و بررسی داره. حداقل فکر می کنم وظیفه ماهاست که این ور اونور مطرحش کنیم.

نوشته های دیگران()