با درک استعدادها
و شناخت نیازها
و در زمینه اعتقادهایم، من به مسئولیت رسیدم.
مسئولیتی در برابر فقر و جنگ و جهل.

هر کدام از ما مسئولیم در برابر آنچه می دانیم و بالاتر از آن مسئولیم در برابر آنچه انجام می دهیم.
افراد زیادی اطراف ما هستند که نمی دانند. و شاید این ما باشیم مقصر اصلی برای آنچه انها نمی دانند.

آهای مبلغان دینی...
آهای اهل علم...
مگر شما خود را فرزندان خمینی نمی نامید؟
مگر نماد اسوه حسنه الهی در عصر حاضر را ندیدید؟
مگر...
مگر این بزرگ مرد عصر نبود که فریاد برآورد با مردم زندگی کنید؟
شما اگر مبلغ دین هستید چرا خود را گوشه حجره ها مخفی کرده اید؟
چرا وسط گود وارد نمی شوید؟
چرا ایستاده اید به تماشا تا ما را ببرند؟
هیچ فکر کرده اید چرا پای منبرهاتان همیشه آدم تکراری می بینید؟
هیچ خودتان را با پیامبر که مثلا مبلغ دین اویید قیاس کرده اید؟
شده تا کنون دلتان به حال چون منی بسوزد که فکر و ذکرش همه چیز هست غیر از انچه باید؟
مگر اعتقاد ندارید که دین شما برنامه کامل برای زندگی ارائه می کند؟
پس چرا آن را به من عرضه نمی کنید؟

آیا منتظرید چون منی که هیچ نمی داند به جستجو برخیزد و بیاید پای منبر شما بنشیند؟
پیامبر این گونه دین را نشر کرد؟
چرا من دانشجو را رها کرده اید؟
چرا من دانشجوی به اصطلاح مسلمان باید سر کلاس های گروه معارف دانشگاه مفید ترین کار را چُرت زدن بدانم؟
مگر وظیفه شما ابلاغ دین نیست؟
از شما توقع نداریم کارهای سخت انجام دهید. نمی خواهد خودتان را به زحمت بیاندازید و در کوچه هایی بروید که خاکستر بر سر و رویتان بریزند.
منبر از این آماده تر؟ یک مشت گوش... اگر واقعا ادعای تبلیغ دین دارید... بسم الله. یکی از شما کافیست پا وسط بگذارد. مگر کلاس معارف توی دانشگاه ها کم است؟

چقدر امام فریاد زد دانشگاه ها را در یابید. که اگر این ها از روح انقلاب فاصله بگیرند...

نوشته های دیگران()